Chrzest Święty

"Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony." (Mk 16,15-16)

Chrzest jest narodzeniem do nowego życia w Chrystusie. Zgodnie z wolą Pana jest on konieczny do zbawienia, tak jak Kościół, do którego chrzest wprowadza.

Istotny obrzęd chrztu polega na zanurzeniu kandydata w wodzie lub polaniu wodą jego głowy z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Skutek chrztu lub łaski chrzcielnej jest bardzo bogatą rzeczywistością. Obejmuje ona: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony w Kościół, Ciało Chrystusa, i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa.

Chrzest wyciska w duszy niezatarte duchowe znamię, "charakter", który konsekruje ochrzczonego do uczestniczenia w chrześcijańskim kulcie religijnym. Z racji "charakteru" chrzest nie może być powtórzony.

Ci, którzy ponoszą śmierć z powodu wiary, katechumeni i wszyscy ludzie, którzy pod wpływem łaski, nie znając Kościoła, szczerze szukają Boga i starają się pełnić Jego wolę, mogą być zbawieni, chociaż nie przyjęli chrztu.

Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzielany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. Dzieci są chrzczone w wierze Kościoła. Wejście w życie chrześcijańskie daje dostęp do prawdziwej wolności.

Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, to liturgia Kościoła zachęca nas do ufności w miłosierdzie Boże i do modlitwy o ich zbawienie.

W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: "N. Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (N. oznacza imię chrzczonego).

KKK 1275 - 1283

Czas i miejsce chrztu

Chrzest św. jest fundamentem życia chrześcijańskiego, umożliwiając przyjmowanie pozostałych sakramentów. Udzielany jest na Mszy św., co podkreśla jego związek z Eucharystią.

Dziecko przyjmuje chrzest w kościele parafialnym rodziców. W przypadku chrztu w innym kościele, należy uzyskać zgodę swojego proboszcza.

Dziecko do Chrztu Świętego należy zgłosić przynajmniej dwa tygodnie przed uroczystością przynosząc do kancelarii:

1. Akt urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego (do wglądu)

2. Metrykę ślubu kościelnego rodziców dziecka, gdy ślub był w innej parafii (w przypadku małżeństwa nie sakramentalnego, gdy istnieją przeszkody do zawarcia ślubu kościelnego - zaświadczenie o zawarciu kontraktu cywilnego)

3. Nazwiska i imiona Chrzestnych z adresem zamieszkania oraz ich dane osobowe.

4. Zaświadczenie z parafii rodziców chrzestnych, że są praktykującymi katolikami

Rodzicami Chrzestnymi nie mogą być

- niewierzący i niepraktykujący

- osoby innej religii

- pozostający tylko na kontrakcie cywilnym lub związku partnerskim

- niebierzmowani i nieuczęszczający na katechezę szkolną

- prowadzący gorszący tryb życia

Obowiązki osób podejmujących funkcję rodzica chrzestnego określa Kodeks Prawa Kanonicznego (kanony 872-874.)

KTO MOŻE BYĆ RODZICEM CHRZESTNYM

WARTO OD CZASU DO CZASU PRZYPOMNIEĆ TO O CZYM WSZYSCY WIEDZĄ

Kto może być rodzicem chrzestnym w oparciu o:

1. Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 872.

2. Wtajemniczenie chrześcijańskie. Wprowadzenie ogólne, 8-10; KPK, kan. 874.

Bardzo często w kancelarii ksiądz może dowiedzieć się, że nie zna się na teologii i na szafowaniu sakramentów, gdyż przychodzący prosić, a niejednokrotnie wręcz żądać, chrztu dla swojego dziecka, pouczają go kogo oni mogą sobie wybrać na chrzestnego. Trzeba jasno zauważyć, że wystarczy jedynie sięgnąć do Kodeksu Prawa Kanonicznego, który jasno precyzuje, kto może być rodzicem chrzestnym. Trzeba też przypomnieć, że prawo kanoniczne obowiązuje nie tylko księdza, ale wszystkich wierzących, a więc również tych, którzy o chrzest przychodzą prosić.

Zgodnie z chrześcijańską tradycją, przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Jego zadaniem jest, w wypadku chrztu osoby dorosłej, towarzyszenie w dochodzeniu do wiary i poznawaniu życia chrześcijańskiego; a w przypadku chrztu dziecka ma on wraz z rodzicami przedstawić dziecko do chrztu i pomagać w jego wychowaniu religijnym, tak, by prowadziło życie prawdziwie chrześcijańskie. Jest to zatem niezmiernie odpowiedzialne i poważne zadanie. Mając to na uwadze Kościół stawia osobom, które maja być chrzestnymi bardzo konkretne wymagania. Chrzestnym może być ten, kto:

1. Został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców /opiekunów/;

2. Jest katolikiem;

3. Ma wymagane kwalifikacje i chce pełnić to zadanie;

4. Jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania, to znaczy ukończył 16 lat;

5. Przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;

6. prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami, jakie ma pełnić; Bardzo ważne jest tutaj świadectwo swojej wiary, którą dany kandydat składa. Ma być to osoba, która wzorowo żyje życiem prawdziwie chrześcijańskim: wierząca, praktykująca, uczestnicząca czynnie w życiu wspólnoty parafialnej. Oczywiście chodzi o fakt jego uczciwości do Bożych przykazań: niedzielna i świąteczna Eucharystia, przyjmowane sakramenty oraz życie zgodne z nauczaniem Chrystusa na co dzień.

7. Prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej);

8. Nie jest ojcem ani matką dziecka /osoby przyjmującej chrzest/. Obok chrzestnego katolika można również wybrać osobę ochrzczoną niebędącą katolikiem na świadka chrztu.

Zgodnie z tymi normami pomyłką jest wybór na chrzestnego osoby niepraktykującej, czy żyjącej w związku cywilnym lub konkubinacie (bez ślubu „kościelnego”), albo osoby jawnie występującej przeciwko prawdom wiary i moralności. Musi przecież, wraz z rodzicami dziecka, wyznać wiarę, w której dziecko ma być ochrzczone, i wyrzec się wszelkiego zła! Zadaniem chrzestnego jest, bowiem nie tyle „rozpieszczanie” dziecka prezentami ile wspomaganie rozwoju jego wiary. A zatem kryterium wyboru nie może być w żadnym wypadku stan posiadania majątkowego.

Powinna być to osoba bliska rodzinie dziecka, mająca z nią częste kontakty (czy może dbać o wiarę dziecka chrzestny, który widuje chrześniaka raz czy dwa razy w roku?). Chrzestny powinien również cieszyć się autorytetem, tak, by w razie potrzeby, mógł zwrócić uwagę dziecku i jego rodzicom na błędy czy braki wychowania. Nie należy duchowo krzywdzić dzieci, prosząc na chrzestnych ludzi niewierzących, obojętnych religijnie czy niepraktykujących. Chrzestni mają, bowiem w czasie liturgii i w życiu codziennym otwarcie i prawdziwie wyznawać wiarę oraz odpowiedzialnie zatroszczyć się o wychowanie religijne chrześniaka. Kościół przypomina, że nie można dopuszczać do pełnienia tego urzędu osób żyjących bez ślubu kościelnego, w związkach niesakramentalnych lub np. młodzieży lekceważącej i zaniedbującej obowiązek katechizacji. Zdatność osoby do funkcji chrzestnego potwierdza jego własny proboszcz parafii zamieszkania i to no bierze odpowiedzialność w sumieniu przed Bogiem za takowe potwierdzenie. Dlatego, gdy chrzestny nie jest osobiście znany proboszczowi, wymagane jest zaświadczenie z parafii zamieszkania, /nie zameldowania!!!/ że jest osobą wierzącą i praktykującą. Wskazanym jest, aby po takowe zaświadczenie zainteresowani stawili się osobiście.

Warto, więc, zanim napadniemy księdza w kancelarii zapytać się samych siebie, czy dla mnie sakrament chrztu dla mojego dziecka jest naprawdę czymś ważnym? Jeśli tak, to wezmę sobie te kilka punktów, czy to, jako rodzic, czy to, jako chrzestny, naprawdę do serca. Jeśli nie, to może lepiej poczekać z chrztem, aż rodzice zrozumieją, po co w ogóle udziela się chrztu św.